22. Görmeyen Gözlerin Işığı

Vaktin ağır aktığı, duvarların insana kendi iç sesinden başka yoldaş bırakmadığı bir darüşşifa odasında, kaderleri hastalık yatağında kesişmiş iki ihtiyar adam vardı. Biri, Arif Bey, diğeri ise Kenan Bey. Bedenleri dermanını yitirmiş olsa da, ruhları henüz son sözünü söylememişti. Kenan Bey’in yatağı duvara dönüktü; onun için dünya, odanın isli beyaz tavanından ve Arif Bey’in anlatacaklarından ibaretti. Arif Bey’in yatağı ise pencerenin hemen yanındaydı. Her gün, öğle vaktinden ikindiye sarkan bir saatlik bir müddet, yatağında doğrulup o pencereden dışarı bakmasına izin verilirdi. İşte o bir saat, odanın kupkuru sükûtuna can suyu olurdu.

Arif Bey, o bir saatlik zaman diliminde, sıradan bir hasta olmaktan çıkar, kelimeleriyle bir dünya nakşeden bir nakkaşa dönüşürdü. Kenan Bey’in görmeyen gözleri, onun gören kalbi olurdu.

“Bugün göl bir başka güzel, Kenan Bey,” diye başlardı söze. Sesi, kurumuş bir dere yatağında yeniden akan suyun şırıltısı gibiydi. “Ördekler suya nasıl da dalıp çıkıyor, sanki suyun altındaki sırları birbirlerine fısıldıyorlar. Kıyıda küçük çocuklar var, babalarının yaptığı kağıttan gemileri yüzdürüyorlar. Kahkahaları, odamızın şu tekdüze havasına karışsa keşke... Yaşlı bir karı koca da banka oturmuş, ellerinde birer simit, suskun bir muhabbetle etrafı seyrediyorlar. Ne çok şey biriktirmiştir o sükût, kim bilir...”

Kenan Bey, gözlerini yumar, zihnini Arif Bey’in sesine teslim ederdi. O an, yatağının çaresizliğinden kurtulur, o göl kenarında gezinirdi. Güneşin sudaki pırıltısını teninde hisseder, çocukların neşesini ruhunda duyardı. Arif Bey, açan çiçeklerin renklerini, ağaçların rüzgârdaki bilge salınışını, yoldan geçen bir satıcının nidasını öyle bir anlatırdı ki, Kenan Bey o manzarayı yaşamış kadar olurdu. Bu, bir tasvirden öte, bir ikramdı; cömert bir gönülden, muhtaç bir gönüle uzatılan bir demet umuttu.

Günler haftaları, haftalar ayları kovaladı. Kenan Bey, o bir saatlik pencere seanslarını bekler oldu. O saatler, onun için bir imtihan olan bu odada sabrının mükafatıydı. Arif Bey’in anlattığı her detay, ruhunun kuytularına sızan bir şifaydı.

Fakat her başlangıcın bir sonu olduğu gibi, her misafirliğin de bir vedası vardı. Bir gece yarısı, Arif Bey, geldiği gibi sessizce, kimseyi incitmeden bu fani konaktan göçüp gitti. Vefat haberi, Kenan Bey’in kalbine ağır bir taş gibi oturdu. Yoldaşını, sırdaşını, ona bir pencereden koca bir âlem hediye eden dostunu kaybetmişti.

Birkaç gün sonra, içindeki hasret ve merakla hemşireden bir ricada bulundu: “Mümkünse,” dedi titreyen bir sesle, “beni Arif Bey’in yatağına, o pencerenin kenarına alabilir misiniz? Onun gördüklerini bir kez de ben görmek isterim.”

Hemşire, bu masum isteği kırmadı. Kenan Bey, büyük bir zahmetle yeni yatağına taşındı. Kalbi heyecanla çarpıyordu. O bir saatlik kutsal vakit geldiğinde, tüm gücünü toplayarak yatağında doğruldu ve pencereye doğru baktı.

Fakat gördüğü, hayallerindeki o canlı park, o masmavi göl değildi.

Gördüğü, pencerenin hemen önünü kaplayan, soğuk, kaskatı ve kör bir tuğla duvardı.

Bir an nefesi kesildi. Zihni bulandı. Bu nasıl olabilirdi? O rengârenk çiçekler, o neşeli çocuklar, o vefalı aşıklar... Hepsi bir yalan mıydı? Hayal kırıklığının ve aldanmışlığın verdiği bir sarsıntıyla hemşireyi çağırdı. “Bu... bu duvar da ne?” diye sordu. “Arif Bey... O bana her gün bir parkı anlatırdı.”

Hemşirenin yüzüne hüzünlü bir tebessüm yayıldı. Şefkatle Kenan Bey’in elini tuttu ve sırrı fısıldadı:

“Kenan Bey,” dedi yumuşak bir sesle. “Arif Bey, size bütün o güzellikleri anlatırken, aslında kendisi de görmüyordu. O, doğuştan âmâ idi.”

Kenan Bey donakaldı. Gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. Ama bu yaşlar, hayal kırıklığının değil, minnetin ve idrakin yaşlarıydı. O an anladı ki, Arif Bey ona pencereden görüneni değil, kendi gönül penceresinden süzüleni anlatmıştı. Ona bir manzarayı değil, zorluklar içinde bile güzellikleri görebilen, yokluk içinde bile cömert olabilen bir ruhun zenginliğini hediye etmişti. O kör duvarı, arkadaşının hatırına bir umut bahçesine çevirmişti.

Kenan Bey, yeniden duvara baktı. Artık o duvar ona soğuk ve anlamsız gelmiyordu. O duvar, dünyanın en güzel manzarasıydı. Çünkü o duvar, bir insanın başka bir insana sırf "gönlü olsun" diye, karşılıksız bir merhametle nasıl bir dünya inşa edebileceğinin sessiz ve yüce bir anıtıydı. Ve anladı ki, asıl görmek, gözle değil, gönülle olandı.

• Görmek, baktığına mana katabilmektir; en keskin göz, kalp gözüdür.
• Kelimeler, ruhun ya merhemi ya da hançeridir. Onlarla bir kör duvara bahçeler çizebilir veya bir bahçeyi çöle çevirebilirsin.
• En büyük cömertlik, “yok” iken “var” olanı, yani umudu ve hayali paylaşmaktır.
• Hakikat, sadece olan değil, bazen de şefkatle ve merhametle oldurulan şeydir.
• İnsanın insana en büyük hediyesi, ona kendi hayallerinden bir parça hediye edebilmesidir.
• Gerçek zenginlik, neye sahip olduğunla değil, neyi paylaşabildiğinle ölçülür; Arif Bey, görmeyen gözlerine rağmen bir dünyayı paylaşacak kadar zengindi.
• En aşılmaz duvarlar, tuğladan örülenler değil, zihne ve kalbe örülenlerdir. Ve o duvarları yıkacak tek güç, bir başkasının gönlüne dokunabilmektir.
• Bazen en büyük şifa, bir ilaçta değil, bir dostun samimi bir sözünde gizlidir.
• Fedakârlık, bir başkasının karanlığını aydınlatmak için kendi içindeki ışıktan vazgeçmek değil, o ışığı paylaşarak daha da parlak hale getirmektir.
• Bir insanın bıraktığı en büyük anıt, taşa kazıdıkları değil, kalplere çizdiği manzaralardır.

• Kelimelerinin Gücünü Keşfet: Gün içinde bilinçli olarak kelimelerini yapıcı kullan. Sosyal medyada yorum yaparken, arkadaşlarınla konuşurken, birinin moralini bozmak yerine ona umut verecek, onu değerli hissettirecek bir cümle kur. Birinin gününü bir cümleyle aydınlatabileceğini unutma.
• Görünüşün Ötesine Bak: İnsanları statüleri, dış görünüşleri veya popülerlikleri ile yargılama. Her insanın içinde, Arif Bey gibi, anlatılmayı bekleyen bir dünya ve zenginlik olabileceğini hatırla. Tanımak için zaman ayır, dinle ve anla.
• Varlığınla Cömert Ol: Cömertlik için zengin olman gerekmiyor. Maddi imkânın olmasa bile, vaktini, bilgini veya sadece dinleme yeteneğini bir başkasına hediye et. Derslerinde zorlanan bir arkadaşına yardım etmen, yalnız hisseden birini araman en büyük cömertliktir.
• Umut İnşa Et: Çevrende karamsarlığa düşmüş, geleceğe dair endişeli bir arkadaşın olduğunda, onun "Arif Bey'i" ol. Ona sadece sorunları değil, imkânları ve güzellikleri de göster. Onun için bir umut penceresi arala.
• Kendi "Duvarlarını" Güzelleştir: Hayatında karşılaştığın engelleri, zorlukları (sınav stresi, gelecek kaygısı, başarısızlıklar) sadece bir "tuğla duvar" olarak görme. Bu duvarı, içindeki potansiyeli ve yaratıcılığı kullanarak bir fırsata, bir öğrenme alanına dönüştür.
• Empatiyi Kas Gibi Geliştir: Bir başkasının durumunu sadece anlamaya çalışma, hissetmeye gayret et. "Onun yerinde olsaydım ne hissederdim?" sorusunu kendine sor. Bu, Kenan Bey'in Arif Bey'in anlattıklarını yaşaması gibi, seni başkalarının dünyasına misafir eder.
• Sessiz Hizmetin Değerini Bil: Yaptığın her iyiliği ilan etmek, her yardımını göstermek zorunda değilsin. Arif Bey gibi, kimsenin bilmediği, karşılık beklemediğin, sadece bir başkasının "gönlü olsun" diye yaptığın küçük iyilikler, karakterinin en sağlam anıtları olur.
• İç Dünyanı Zenginleştir: Seni besleyen kitaplar oku, filmler izle, sanatla ilgilen, düşün. Kendi "gönül penceren" ne kadar zengin olursa, hem kendine hem de başkalarına anlatacağın o kadar çok güzellik birikir.
• Şükran Günlüğü Tut: Arif Bey kördü ama olmayan gözleriyle gördüğü hayali güzellikler için bir şükran içindeydi. Sen de sahip olduğun nimetleri fark et. Her gün, minnettar olduğun üç şeyi yaz. Bu, bakış açını olumsuzdaki boşluktan, olumludaki zenginliğe çevirecektir.
• Dinlemeyi Öğren: Kenan Bey, sadece dinleyerek bütün bir dünyayı yaşadı. İyi bir dinleyici olmak, karşındakine verebileceğin en değerli hediyelerden biridir. İnsanları sözünü kesmeden, yargılamadan, tüm dikkatini vererek dinle. Onların kalplerindeki manzarayı ancak böyle görebilirsin.

Hikayenin sesli, görüntülü ve yazılı versiyonlarına aşağıdaki platformlardan ulaşabilirsiniz:

• LinkedIn Makale: "Görmeyen Gözlerin Işığı"
• YouTube'da İzle: "MHz2fGojKVk"
• SoundCloud (Tenth Online) - Sesli Anlatım 1
• SoundCloud (Aladdin Internasional) - Sesli Anlatım 2
• SoundCloud (Aladdin Internasional) - Sesli Anlatım 3